Military Skills......

Na de triatlon dacht ik even rustig aan te kunnen doen qua sport, maar ik was even vergeten dat ik aan de military skills mee zou doen (oftewel Mil Skills). Twee keer per jaar organiseren de militairen een competitie waaraan alle sectoren meedoen, de militairen van deze sectoren welteverstaan. Iedere sector vaardigt twee teams af, verder zijn er teams van het hoofdkwartier en de militaire politie en wordt UNPOL uitgenodigd om ook een team aan te melden. UNPOL wordt altijd laatste, aangezien het allemaal militaire vaardigheden zijn. Wij doen dan ook altijd mee “voor de fun”. Zeker gezien de militairen al beginnen met trainen op het moment dat ze een voet op Cyprus hebben gezet. Tijdens het hardlopen voor de triatlon zag ik ze regelmatig met bepakking rennen en de hindernis parcours afleggen.
Aangezien ieder team dient te bestaan uit 5 mannen en 1 vrouw, werd ik regelmatig gevraagd om mee te doen. Niet omdat ik zo sportief ben, maar momenteel zijn er slechts zes UNPOL vrouwen in de missie….. Uiteindelijk heb ik toegezegd en vanaf dat moment had ik er ook wel zin in.
Waar bestaat het dan uit? Wel…de dag begon met verzamelen om 4 uur ’s ochtends. Zelfs in Cyprus is het dan nog donker :-). Met een lamp op het hoofd bij de auto uitzoeken wie welk wapen toegewezen had gekregen (tja, ik blijf een vrouw…..vraag me verder niets, maar we hadden drie verschillende types en ze waren allemaal groot en zwaar; in gebruik bij Argentijnen, Britten en Slowaken – wellicht zegt het jullie meer). Vervolgens begon het dan echt: 6 kilometer hardlopen met 15 kg (in mijn geval, 12 kg was het minimum, maar ik had een beetje teveel in m’n rugzak gedaan bleek bij de weging) op je rug en een wapen in je handen of op je rugzak. De laatste kilometer moest nog een balk meegezeuld worden. Mooie start van de dag, in ieder geval was iedereen goed wakker. Daarna moest ieder team verschillende onderdelen afleggen, allemaal in een andere volgorde. De onderdelen waren verspreid over het UNPA terrein en moesten steeds binnen 15 minuten gehaald worden na afloop van het vorige onderdeel (met de bepakking op je rug en nog steeds in uniform + kisten). Ik weet niet hoe het kwam, maar wij moesten steeds na afloop rennen van de ene kant van het terrein naar de andere kant en weer terug, met een uitschieter van 2,5 km. Andere teams hadden regelmatig een onderdeel vlakbij en konden rustig wandelen. Grr….
Na het hardlopen moesten we geblinddoekt drie verschillende vuurwapens uit elkaar halen en weer in elkaar zetten. Wij waren in de gelukkige omstandigheid dat we dit wel twee keer een uur hadden geoefend, dus die vaardigheid zat er wel in. Voor de start, in de ochtend, kwam een militair die ik ken naar me toe die begon op te scheppen: “ik kan de AK-47 in 45 seconden uit elkaar halen en weer in elkaar zetten”. Hmm….ik ben blij als ik ‘m binnen de deadline van 3 minuten uit elkaar krijg…. Ook al verliep dit onderdeel gezien de training vooraf best voorspoedig (binnen de 3 minuten), toch werden we hierop laatste.
Command tasks echter was ons op het lijf geschreven. Dit waren casussen in de trant van “Je hebt 100 golfballen (die uiteraard iets anders voor moeten stellen), twee buizen en een rivier. Hoe krijg je alles aan de overkant”. Uiteraard was de casus iets uitgebreider, maar je begrijpt het idee. Politiemensen kunnen iets beter “out of the box” denken, we werden dan ook tweede van de 10 en kregen hierdoor veel punten op dit onderdeel.
Next was kaartlezen….spoedcursus van een uur gehad, dus ook dat moest helemaal goed komen. De tafel waar het kompas op lag was voorzien van metalen onderdelen, dus dat was erg handig. Met wat afkijken van elkaar (het blijft een teamopdracht natuurlijk) zijn we hier in de middenmoot geëindigd.
Incident reaction was ons op het lijf geschreven….de casus was een patrouille, waarbij plots iemand in het veld door een mijn getroffen werd. Hierop moest geacteerd worden. Kijk, daar zijn we nou goed in! Geef ons bloed en paniek en wij functioneren op ons best.
Patrol observation daarentegen was een drama. Twee dagen van tevoren hadden we eindelijk de PowerPoint presentatie boven water getoverd met 400 slides waarop alle verschillende tanks, vuurwapens en uniformen/rangen stonden van de Grieks Cypriotische en de Turks Cypriotische militairen. Uiteraard meer dan genoeg tijd om uit het hoofd te leren. Bij deze opdracht kreeg je een aantal pagina’s voor je met foto’s. Hierbij moest je aangeven wat je zag (ik kwam niet verder dan “tank 1”, “tank 2”, “vuurwapen” en dat vond ik al best knap), van wie dit item was (ja ja, 50% kans: Grieks of Turks Cypriotisch), wat de schotafstand was (als je overal 300 meter neer zet, heb je het vast een keer goed) en welke munitie er in ging (euhm….”bullets”??). Nu hadden we ook een tweetal ex-militairen in onze groep, maar dat mocht niet echt baten.
Het laatste onderdeel was de “assault course”, oftewel de hindernisbaan. Ondertussen was het reeds 16:00 uur en hadden we dus al 12 uur in de hitte er op zitten. Ik heb ook nog nooit zoveel water op 1 dag gedronken, zeker meer dan 6 liter.
De hindernisbaan hadden we twee keer geoefend en ging eigenlijk best redelijk. Naast onszelf moesten we een wapenkist en een jerrycan met water meenemen over het parcours. Dit parcours bestond uit een 4 meter hoge muur (met een zetje vlieg je er bijna over heen), een 2 meter muur en wat ander klim en klauter werk. The usual stuff zeg maar ;-). Maar tegen het geweld van de militairen konden we niet op, oefening baart toch nog steeds echt kunst!
Al met al een super leuke dag, waar ik een week lang pijn in m’n rug en schouders aan over heb gehouden. Politiemensen moeten ook niet met bepakking lopen :-). En…..voor het eerst sinds jaren zijn we 8ste van de 10 deelnemende groepen geworden!! Voor ons een groot succes.

Gebeuren er ook nog andere dingen dan sportieve activiteiten? Ja….alleen werk gaat lekker z’n gangetje en daar heb ik dan ook weinig over te schrijven.
Afgelopen week heb ik de medalparade van de militairen bijgewoond bij 40 graden Celsius, onze medaille uitreiking is op 30 juli en ik wil niet weten hoe warm het dan is. Ik smolt nu al weg in mijn tuniek. Om uit te proberen hoe warm het nu echt was, ben ik na afloop even gaan hardlopen om 4 uur ’s middags. Na 5 minuten dacht ik dat ik flauw zou vallen en hoorde twee stemmetjes in mijn hoofd: “Lonneke, wees niet zo koppig. Stop, wandel terug en ga naar het zwembad”. “Lonneke, je bent toch geen mietje! Je kunt toch wel 5 kilometer hardlopen?!”. Met heel veel tegenzin heb ik maar geluisterd naar de eerste stem, aangezien ik toch wel door had dat het een beetje teveel van het goede was. Toevallig zag ik vandaag bij de fitness een “order” waarin stond dat het de militairen verboden werd om tussen 10 en 17 uur te sporten en iedereen die hierop toch werd betrapt, zou een disciplinaire straf te wachten staan. Hmm…misschien geldt dit dan ook voor de politie, toch maar even wachten totdat het afkoelt. Al betekent dit dat je niets meer kan, want zeker hier in de stad is het gewoon continue heet. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik me af vraag hoe ik de laatste twee maanden in de hitte door kom, zeker nu het nog warmer gaat worden. Vandaag, in juni, was het reeds 42 graden in de stad, laat staan als je in de zon loopt :-).

Afgelopen 2 ½ week is Michiel hier geweest, waarvan Heidi & Emiel hier de eerste week ook waren. Super gezellig, helaas moest ik wel werken tijdens de week dat Heidi en Emiel hier waren. Gelukkig konden ze er met zijn 3-en overdag op uit en sloot ik ’s avonds weer aan. De dag na de Mil Skills (tijdens hun vakantie hier) had ik vrij genomen. Meteen handig voor een beetje rust voor m’n spieren dacht ik. Alleen zijn we naar het Hillarion kasteel gegaan, waar meteen een buslading treden beklommen moesten worden. Ach, in ieder geval de spieren meteen weer een beetje losgemaakt en het was zeker de moeite waard. Verder lekker gesnorkeld, waarbij Chiel nog even dacht dat we verdronken aangezien Heidi heel enthousiast riep dat we moesten komen kijken ;-)
De tweede week hebben Chiel en ik lekker rustig aan gedaan. Strand aan de noordkant, strand aan de zuidkant, surfen, catamaran zeilen, uit eten en uiteraard in de kroeg met alle Nederlanders voetbal kijken. Zeker tegen Italië was een prima avond, aangezien de Nederlanders aan de ene zijde zaten en de Italianen erg stil aan de andere kant van de kroeg zaten. Na afloop hebben we elkaar wel weer de hand geschud en was alles weer in orde (tenminste, voor ons :-)).

Verder….wellicht gelezen: er heeft nog een aardbeving van 6.1 op de schaal van Richter plaatsgevonden in IJsland, zo’n 50 kilometer bij ons huis vandaan. Geen schade bij ons, alleen wat schilderijen scheef en wat spullen die van tafel waren gevallen. Maar het maakt je er weer even van bewust dat IJsland gesitueerd is op het scheidingsgebied van een aantal tektoniekplaten. Het is wachten op de vulkaanuitbarsting die binnen afzienbare tijd zal plaatsvinden. Hopelijk wacht deze nog even totdat ik er ben….

Groeten uit een warm Nicosia

P.S.: Foto’s deze keer via de mail, gezien de collega’s die er op staan.