Weekje IJsland en sportieve tijd in Cyprus….

Het is een cliché, maar de tijd blijft vliegen. Ondertussen een week “thuis” geweest in IJsland, waar het helaas wat minder mooi weer was. Radio via het internet helpt dan niet echt mee: “Vandaag is het 25 graden in De Bilt en alweer een stralende dag”. Grr….maar goed, in IJsland werd het pas tegen 11 uur donker en was het alweer vroeg licht. Of is dat geen voordeel?!
Gelukkig een dagje mooi weer gehad, meteen de motoren van stal gehaald. Dat was lang geleden zeg! Mijn motor was nog net zo gloednieuw als voor de trip met de boot. Gelukkig maar, was ik anders niet blij van geworden. De wegen in IJsland zijn gemaakt voor motorrijden: bochten, heuvels (bergen?), sneeuwgrens en super uitzichten. Over uitzichten gesproken….de ondergaande zon vanaf ons balkon is geweldig. Zie de foto!!
Na een aantal maanden verbaas is me er vast niet meer over, maar nu nog wel…. Bij de cafés staan kinderwagens buiten. Nu valt dit nog binnen de voor mij te begrijpen kaders, alleen…wanneer je in de kinderwagens kijkt, blijken er gewoon nog kinderen in te liggen. Bij navraag wordt er gezegd dat het voor kinderen erg goed geacht wordt om buiten te liggen. Thuis worden ze dus vaak in de tuin of op het balkon gezet. Angst voor wegnemen kennen ze niet.
Bij de bibliotheek in Hafnarfjordur kennen ze ook geen weg-neem-angst. De afdeling cd’s werd door ons aan een nadere inspectie onderworpen en wat bleek…alle cd’s zaten gewoon in het hoesje en geen camera te bekennen. Wel een oudere man die over de collectie waakte. Vol passie liet hij alles zien, waarbij hij verkondigde dat de cd collectie de grootste van IJsland was en iedere week met wel 7 (!) cd’s groeide. Ik ben nu al helemaal verzot op deze iniminie bibliotheek, helemaal geweldig :-).
Chiel klaagt nog wel eens over de hoeveelheid kinderen tijdens een vergadering. Huh? zal je denken… IJslanders hebben relatief veel kinderen (vind ik) en als ze geen oppas kunnen vinden of de crèche is gesloten, nou dan gaat de kleine toch gewoon mee naar het werk. Kan ‘ie lekker kleuren aan tafel naast papa die aan het vergaderen is. Briljant! Vandaar dat iedereen, ook de vrouwen, gewoon fulltime kan werken.
Volgens mij, als je te lang in een land als IJsland woont, dan kan je niet meer terug naar de Nederlandse grote mensen wereld. Oppassen dus :-).

Na dit heerlijke bezoek aan thuis weer aan de slag in Cyprus. Vlak na terugkomst kwam een aankondiging voorbij dat een triatlon gehouden zou worden, nou ja 1/8ste dan. Eerst wilde ik niet meedoen, 2 weken voorbereiding zou echt veel te weinig zijn. Maar goed, Gustavo (een collega waar ik normaal 2x per week mee voetbal) wilde wel graag meedoen. Aangezien zwemmen niet zijn sterkste kant was, ben ik met hem mee gaan trainen. Iedere dag baantjes trekken…pff…de eerste dag kwam ik tot 1 baantje (kleine 50m) borstcrawl, maar na een paar dagen kwam ik makkelijk tot de 16 banen. Gelukkig werd de afstand verminderd naar 500m (11 banen). En tja….toen kreeg ik de smaak te pakken. De laatste anderhalve week hebben we iedere dag getraind: voor het werk van huis naar werk hardlopen, zo’n 4,5 km. Nadeel was dat ik vervolgens met iemand m’n auto op moest halen om te kunnen werken en weer naar huis te rijden. Na het werk zwemmen of wielrennen en vaak nog een stuk hardlopen. Het enige wat ik hoorde was “don’t give up”, “small steps, quicker!!”, “you better not think about stopping” en “you can dot it”. Nou, ik dacht 10 minuten geleden al aan stoppen….. En uiteraard interval training….zucht….7 uur / half 8 dan eindelijk naar huis en als ik geluk had waren de winkels nog open. Voordeel was dat ik in ieder geval eindelijk ben gaan koken, aangezien ik echt niet meer kon leven op een boterham of yoghurt ’s avonds ;-)
Vanochtend was dan de dag van de triatlon, om half 6 melden en om half 7 startte mijn “heat” (ja, in de ochtend...). 500 meter zwemmen, 20 km fietsen en 5 km hardlopen, en bijna alles heuvel op of heuvel af. Oké, ik geef toe, slechts 3 vrouwen deden mee in de individuele competitie. Maar ik ben toch best trots dat ik eerste geworden ben, met een tijd van 1 uur en 22 minuten. De eerstvolgende deed er meer dan 10 minuten langer over. En zelfs in vergelijking tot de mannen deed ik het prima. Gustavo, behoorlijk sportief, kwam binnen in een tijd van 1 uur 16 min.
Leuk avontuur, al kan ik nu na 2 weken eindelijk weer gaan voetballen. Dat stond op een laag pitje door de overige trainingsactiviteiten.

Groeten uit Nicosia

Lonneke