Een maand verder...tijd vliegt

Drukke tijden….

5 april was de laatste keer dat ik wat geschreven heb, daarna is de tijd gevlogen. Op het werk heb ik alles ondertussen redelijk onder controle. Het blijft erg druk, ieder moment komt er wel weer iets voorbij zetten: een vraag van bovenaf die uitgezocht moet worden (vaak met spoed) of een vraag vanuit de teams, die ergens tegen aan lopen. Verder het dagelijkse werk, coördineren van alles wat er reilt en zeilt in de drie teams tezamen met de team leaders. Verschil met voorheen is dat ik ondertussen de meeste problemen wel een keer gezien heb en zo niet, dan lijkt het er in ieder geval op. Dat maakt het inspelen op zaken een stuk eenvoudiger en vooral voor m’n hoofd een stuk rustiger. Gelukkig maar, want naast het werk is het erg rommelig geweest.

Allereerst was 11 april de medalparade. Iedereen die 90 dagen of langer in een missie is, krijgt een medaille. Deze wordt overhandigt tijdens een ceremonie, bij de militairen is dit wat plechtiger en officiëler dan bij de politie. Voor Nederland kregen deze keer Andy en Ruud een medaille. De rest van het contingent nog niet, aangezien wij nog geen 90 dagen op missie zijn. Andy en Ruud hadden beide twee gasten over uit Nederland, die ze hebben uitgelegd en laten zien wat we hier nu doen. Helaas voor de collega’s die over waren, zijn dit soort bezoeken vaak “one-night-stands”…..’s avonds aankomen, volgende dag wat zien en de medalparade bijwonen en de dag erna reeds naar huis. Veel van het eiland zien, komt er dan niet van. Maar volgens eigen zeggen hebben ze het allemaal prima naar hun zin gehad.

De donderdag hierna, 17 april, kwamen de korpschef en de coördinator internationale betrekkingen van Haaglanden bij Andy en mij op bezoek (we werken namelijk voor hetzelfde korps :-)). Ik moet zeggen….het was echt heel erg gezellig. Klinkt wellicht een beetje raar en misschien moet ik het ook niet zeggen, maar als “de” korpschef komt, verwacht je toch dat je redelijk op je tenen moet lopen mbt wat je wel en niet kan zeggen, en hoe je je moet gedragen. De dagen dat ze hier waren, hebben we veel bekeken & gedaan en heb ik ervaren als heel erg relaxt. Ze toonden oprechte interesse voor het werk en onze leefomgeving. Voor ons leuk dat er op deze manier aandacht was vanuit het korps.

Op zaterdag vetrokken de korpschef en de CIB-er en vervolgens stonden op maandag m’n ouders op het vliegveld. Zij hadden een reis inclusief hotel geboekt in Oriklini (bij Larnaca). Aangezien ik op maandag altijd voetbal bij een hotel in dezelfde straat, kon ik meteen even langs toen ze aangekomen waren. Erg gezellig, al werd het iedere avond toch laat, door het heen en weer rijden van Nicosia naar Oriklini (45-50 minuten enkele reis…). Wel was hun komst zo gepland, dat Pasen er in viel. Tja, creatief omgaan met je vrije dagen, toch?! Hier kennen ze een ander Pasen, namelijk Grieks-Orthodox en dat viel dit jaar op 27/28 april. Door deze prettig bijkomstigheid, kon ik drie dagen met m’n ouders door Cyprus rijden. Uiteraard m’n huisje laten zien en de plek waar ik werk. Even over de grens gesnuffeld, kan natuurlijk niet ontbreken, en verder wat toeristische plekken ontdekt. Troodos gebergte stond op mijn vaders verlanglijst en hebben we dus bezocht (wat ouders vragen, wordt niet overgeslagen), al heeft hij inmiddels beloofd naar de sportschool te gaan ;-).

Ouders uitgezwaaid en toen hard aan de slag met buitenwerkse activiteiten (ja, lijkt op buitenschoolse activiteiten…). Koninginnedag moest uiteraard gevierd worden op de UNPA. Gelukkig namen Ruud en Susanne de organisatie op zich en heb ik me er alleen zijdelings wat tegenaan bemoeid. Ik kan het namelijk niet laten, schijn toch een beetje een control freak te zijn. Als je het maar van jezelf weet.
Koninginnedag was erg geslaagd. De CivPolclub was versierd met ballonnen (uiteraard rood, wit, blauw en oranje), vlaggetjes en slingers. Nederlandse muziek ontbrak niet en voor de Nederlandse spellen was ook gezorgd. Sjoelen was de grote trekpleister, maar koekhappen en met-je-hoofd-in-een-bak-met-water-een-snoepje-opeten kon ook rekenen op veel applaus. De inwendige mens werd verzorgd met ontbijtkoek, rookworst en ja…pannenkoeken. Dit laatste zou ik samen met Andy voor mijn rekening nemen, maar Andy was zo op dreef dat ik goed gekeken heb hoe je vier pakken pannenkoekenmix moet opbakken. Ik denk dat ik het wellicht een volgende keer ook kan, al moet ik misschien nog een keer wat beter kijken….

Vrijdag 2 mei was er een BBQ met feest, ter ere van het afscheid van een hoger geplaatste collega. Dat was gisteren en nu zit ik op het vliegveld van Londen Heathrow te wachten op m’n volgende vlucht. Ik ben namelijk na de BBQ om 02:30 uur naar het vliegveld gegaan, om Chiel in IJsland te bezoeken. Het vliegtuig vertrok om 05:00 uur en kwam hier om 08:00 uur lokale tijd aan….het is nu 10:30 uur (en het is hier nog 2 uur vroeger, dus voor m’n gevoel is het alweer 12:30 uur) en mijn “aansluiting” gaat om 13:00 uur lokale tijd. Hmm….je moet er wat voor over hebben, zullen we maar zeggen. Lekker een weekje IJsland.

Tijdens mijn afwezigheid vindt de mug-out van Ruud en Andy plaats, die 12 mei naar Nederland terug gaan. Dit is een feest voor de vertrekkende collega’s, waarbij ze een aandenken krijgen en er wat speeches gehouden worden. Helaas ben ik er niet bij, maar de voorbereidingen zijn wel bijna klaar. De cadeaus zijn gekocht, “speech” is geschreven en een powerpoint met foto’s van de afgelopen 6 maanden is in de maak. Komende dagen de final touch. Toch jammer, maar je moet soms keuzes maken….

Wel raar, als ik terug ben van vakantie is het alweer 11 mei. 12 mei vertrekken Ruud en Andy naar Nederland en dat betekent voor mij dat ik halverwege de missie ben. De eerste weken dacht ik echt dat zes maanden meer dan genoeg zou zijn. Nu ik hier eenmaal zit, heb ik toch gemengde gevoelens. Aan de ene kant wil ik graag in IJsland beginnen met opbouwen, aan de andere kant gaat het hier allemaal zo snel dat ik misschien wel wat langer zou willen blijven, om alles nog bewuster mee te kunnen maken. Had ik van tevoren nooit gedacht….
Maar goed, 12 mei vertrekken Andy en Ruud dus en de dag erna sta ik weer op het vliegveld om de nieuwe collega’s op te halen. Zij hebben eerst een week induction course, waarbij ze in een hotel overnachten. Na die week gaan ze aan de slag, Pieter in Nicosia en Alex in sector 4 (lekker bij het strand, mazzelaar…).
Rotatie betekent ook voor mij extra werk, uit mijn teams gaan vijf collega’s naar huis. De afgelopen tijd hebben we dan ook “vacatures” op het net gezet (heet hier “expression of interest”) en sollicitatie gesprekken gevoerd. Bij SCAT (sector civil affairs) wordt je namelijk nooit meteen bij aankomst geplaatst. De bedoeling is dat mensen dit werk graag doen en na een paar maanden patrouille solliciteren op een SCAT-baan. Al geldt dat dus niet voor de coördinator, ik ben gewoon meteen geplaatst. Maar goed, uitzonderingen op de regel moeten er zijn. 13 mei beginnen de nieuwe collega’s, om ze een goede start te laten maken geef ik op de 13de in de ochtend een training over SCAT werk, al laat ik een enkele presentatie over aan 1 van de teamleiders, aangezien hij in het dagelijkse werk meer tegen praktische dingen aanloopt. Zelf neem ik de organisatie, structuur en bouwvergunningprocedure voor mijn rekening. De vergunningen om te “boeren” komen normaal gesproken niet op het hoofdkantoor terecht, dus daar weet ik minder van af.

Ter afsluiting nog iets wat me verwondert. Momenteel hebben we reeds een groot watertekort in Cyprus. De afgelopen 5 jaar is er niets gedaan om genoeg water op het eiland te hebben en daar heeft men nu last van. Tijdens de winter en de lente heeft het nauwelijks geregend, waardoor er besloten is om nu al waterrantsoenering in te voeren. Dit is echt geweldig, je krijgt dan maar 12 uur water per 48 uur. Een drama zou je zeggen…nee hoor… men heeft gewoon een watertank op het dak, waar veel water in zit en je dus nooit te kort komt. Die tank vult automatisch bij, wanneer er weer water “gegeven” wordt. Het enige wat er gebeurt als water gerantsoeneerd wordt, is dat men grotere tanks koopt voor op het dak. De waterprijs wordt ook niet verhoogd, dus waarom niet?! En als je dan ziet dat gras op een rotonde gewoon uren besproeid wordt met water, midden op de dag in de volle zon, dan denk je…???

Groeten vanuit Londen Heathrow :-) en IJsland

Lonneke