De eerste week op de UNPA

De eerste week op de UNPA (United Nations Protected Area)

Vrijdag de kennismaking met de overige nieuwe collega’s. Een leuke groep:
- vier Italianen (een aantal vrouwen op de UNPA zat reeds met smart op ze te wachten en ja, ze zijn precies zoals je van Italianen verwacht incluis een grote piloten zonnebril)
- zeven Ieren (ook zij voldoen aan de verwachting…af en toe onverstaanbaar ook al praten ze toch echt Engels & altijd in voor gezelligheid)
Verder uiteraard onze eigen club mensen, maar die had ik reeds ontmoet. De Nederlanders bestaan uit zes nieuwe collega’s, waaronder ik, en twee collega’s die reeds in november zijn gekomen. Zij gaan dus in mei alweer weg.
Over een week of wat komt er nog een groep Bosniërs (of Kroaten, dat is nog onduidelijk).

De eerste dag stond met name in het teken van de administratieve rompslomp die er bij hoort: UN-pasje maken, formulieren invullen met contactgegevens, nog meer formulieren invullen met toch eigenlijk weer ongeveer dezelfde gegevens….. In de middag waren de rijexamens, die ik gelukkig reeds gehad had. Kwam goed uit ook, want ik werd verwacht bij een overleg met de staffunctionarissen en de sectorcommandanten. Gelukkig ging mijn deputy ook mee, aangezien zij van de hoed en de rand weet mbt de problematiek in de verschillende sectoren en welke acties reeds zijn ondernomen afgelopen tijd. In 2,5 uur tijd (ja, ook hier houden ze van vergaderen) kwamen zoveel projecten voorbij waar iets aan gedaan moet gaan worden, dat het me een beetje ging duizelen. Ik houd maar vast aan het idee dat veel zaken al geruime tijd lopen (ergo: geen spoed hebben) en ik vast binnen enkele weken het overzicht heb van wat er allemaal speelt in de bufferzone qua verlenen van vergunningen en alles eromheen.

Het weekend stond in het teken van de verhuizing van de CivPol club. We hadden voorheen op de UNPA een politie clubhuis waar regelmatig activiteiten werden georganiseerd. Hierbij moet je denken aan het uitzenden van voetbalwedstrijden (ja, in de zomer!!), een feest tijdens St Patrick’s Day (Ierse feestdag), Koninginnedag of gewoon een Karaoke avond. Aangezien we niet meer op het terrein wonen, gaan de militairen onze barakken overnemen met daarbij het naastgelegen clubhuis. Ons clubhuis moest dus verplaatst worden naar een andere locatie, nog wel op het terrein van de UNPA. We werden “vriendelijk” verzocht toch vooral te komen helpen. Geen probleem, iedereen was stipt om 9 uur aanwezig. Al met al bleek het toch een behoorlijke klus. Echt alles moest nog uit het clubhuis gehaald worden, van de muur afgeschroefd, uit de koelkast gehaald, etc. Vervolgens overbrengen naar de nieuwe lokatie en daar alles weer uitpakken en inruimen. Met 15 man zijn we tot 16 uur bezig geweest en toen was men het echt zat. De laatste dingen zijn dan ook na werktijd afgelopen week nog gedaan.

Tja, en vervolgens de hele week “induction course”. Introductie dus…. Over alle onderwerpen die je maar kan verzinnen, is wel iemand langs gekomen om een presentatie te geven. Veel is nuttig en nodig, echter na 4 of 5 presentaties wordt de concentratie toch minder. Zeker voor de Nederlanders, die als echt koffieland hun bakkie leut misten. 1 kopje per dag bleek toch een beetje weinig, maar meer pauze zat er niet in. Daarbij, met 17 man in de rij bij de kantinemedewerkster….de laatste kon nog net koffie bestellen en dan zat de pauze er alweer op…
Waar gingen die presentaties dan allemaal over? Nou…een aantal mensen hebben ons welkom geheten, zoals de Force Chief of Mission, de Force Commander en de Senior Police Advisor. Verder is een presentatie gegeven over de Souvereign Base Area’s, door Britse collega’s die daar werken. SBA’s zijn twee gebieden in Cyprus die onder het gezag van de Britten staan. Uiteraard hebben we veel te horen gekregen over logistiek, financiële zaken, personeelsaangelegenheden, transport (hoe met UN-voertuigen om te gaan), mutaties maken (INCREP’s = incident reports), mine awareness, fire training (gaan we in de zomer zeker nodig hebben), omgaan met de media en civil affairs (waar ik straks ga werken).
Tevens hebben we een Cop Woodpecker oefening gedaan. Hierbij leer je hoe je als UN op linie gaat staan bij ordeverstoring en hoe je moet acteren als het uit de hand loopt. Uiteraard (gelukkig maar) neemt de mobiele eenheid van de UN vervolgens de linie over. Wel even wennen, want het gaat toch wel anders dan in Nederland. Je krijgt bijvoorbeeld het commando “UNPOL lock belt”, waarna je de collega naast je bij zijn riem moet vastpakken en de betogers met je vrije hand moet afweren. Zo creëer je een linie waar men niet doorheen kan. Het voelt heel raar om maar 1 hand te hebben om mensen tegen te houden.
Ik kan nog wel een tijdje doorgaan over de presentaties en oefeningen, ga er maar vanuit dat alles behandeld is.

Vrijdag, na de laatste dag, was ’s avonds de CivPol club voor het eerst geopend om alle nieuwe mensen welkom te heten. Vanaf dit weekend vliegt iedereen namelijk uit naar de verschillende plaatsen waar men gestationeerd is. Een erg gezellige avond met een onverwacht hoge opkomst. Na een gesprek met een Argentijn, realiseerde ik me weer dat wij Europeanen eigenlijk best bevoorrecht zijn. We kunnen veel reizen en van alles zien & doen, alleen nemen we dat maar voor lief. Ik ga er toch maar wat meer van genieten in het vervolg…
Het weekend vrij, lekker sporten en met een aantal meiden in de stad koffie drinken. Voordeel van zo’n internationale club, je maakt snel nieuwe vrienden.

En ja, het weer is al een stuk beter….lekker met een t-shirt op het balkon is al een aantal dagen prima uit te houden (zelfs m’n korte broek is reeds een keer gesignaleerd).

Groeten uit een mooi Nicosia